Dziewczyny z Portofino

Przyjaźnie
i zdrady, doświadczenia erotyczne i wyprawy na zakazane tereny, bunt i
dążenie do niezależności, życiowe wybory i dramaty - powieść Grażyny
Plebanek Dziewczyny z Portofino to rozpoczynająca się w latach 60. i
obejmująca trzydzieści lat historia Agnieszki, Hanki, Beaty i Mani,
dziewcząt z jednego podwórka, a potem kobiet, których życiowe przełomy
zbiegły się z przełomami politycznymi. To także - w tle - obraz losów
ich matek i babek, których decyzji nie będą chciały powtarzać,
poszukując w życiu własnej drogi.
Czwórkę dziewczyn różnią doświadczenia rodzinne: jedna jest córką
zamożnego lekarza, inna dzieckiem alkoholików. Różnią się poglądy
polityczne ich rodziców i wyznawane przez nich wartości, ale
przyjaciółki razem chodzą do szkoły i wspólnie uczą się życia, szybko
odkrywając, jak bardzo fałszywa jest „jedynie słuszna" rzeczywistość i
narzucane przez dorosłych reguły. Kiedy dorosną, każda będzie musiała
sama zadecydować o sobie i przejść samotnie przez kolejne doświadczenia:
nieudany związek, utratę dziecka, emigrację.
Podwórkowa przyjaźń, wymagająca i trudna, okaże się w dorosłym życiu
źródłem siły i wsparcia, którego bohaterki nie otrzymały ani od
rodziców, ani od swoich partnerów.
Dziewczyny z Portofino to ważna i bardzo udana próba odtworzenia
„dziewczyńskiej" mitologii, świadectwo tego, że ukazane realistycznie
kobiece doświadczenie nie mieści się w gorsecie romansu czy
sentymentalnej powieści dla dziewcząt. To także obraz PRL z kobiecej
perspektywy: kolejki w sklepach, sadzenie drzewek w czynie społecznym,
pełna indoktrynacji szkoła. Grażyna Plebanek ukazuje transformację
ustrojową jako przełom nie tylko polityczny, ale zmianę codziennego
doświadczenia i myślenia o własnym życiu: perspektywach, możliwościach,
celach.